Wuiven

Ze is alweer 3. Naja, bijna dan, over twee nachtjes. Maar we hebben het vandaag gevierd, op zondag. Dan is de afstand tussen verjaardag en pakjesavond ook meteen wat groter. Want ook dat gaan we dit jaar vieren, thuis, voor het eerst, met het gezin.

Gister bracht ik haar naar het Sinterklaasfeest op de crèche. Ouders mochten niet mee naar binnen, ik mocht I. afgeven bij de deur. In haar pietenpak, met een tekening voor Sinterklaas. Blij rende ze naar binnen, ze vergat me meteen. Ik keek haar nog even na, hoorde ergens in een hoek een leiders: ‘aaah wat schattig, in dat pakje!’ roepen, en ik wilde eigenlijk niet weglopen. Ik wilde blijven kijken, zonder dat ze me door zou hebben, gewoon ongestoord haar observeren, geroerd door haar leukigheid.

In de auto kwamen de tranen. Ze is zó groot, zó’n mensje, en damn wat overvalt het me dan. In een goede zin hoor, dat wel, omdat ik supertrots ben en van het meiske geniet, maar ook dat ik de tijd zo vind vliegen en maar niet begrijp dat die nooit even stilstaat. Niet eventjes. En met M. gebeurt het gewoon weer opnieuw, die is nu 4,5 maand oud en ik vraag me nog steeds af waar die tijd dan op zijn beurt naartoe is gegaan. Ineens heb ik een baby van 8 kilo die zich bijna helemaal omrolt en al aan de groenteprutjes toe is.

Maar vandaag was het dus feest, het huis vol, voor I’s verjaardag. Ze kreeg een heuse prinsessenjurk, eigenhandig door oma T. genaaid, en ze leerde ons allemaal zwaaien als een heuse prinses. Of koningin, zo je wilt. Oh nee, wúiven natuurlijk, wuiven, want zwaaien, da’s voor het plebs. En ze speelde met de nieuwe Duplo en alle knutselspullen, en ze rende door het park met haar neef en nichten en ze genóót. En wij dus ook. 

Gister kwam ze uit haar Sinterklaasfeest thuis en vroeg ik haar wat ze het allerleukste vond. De pepernoten van zwarte piet. Vanavond brachten we haar naar bed en ik vroeg wat ze vandaag het allerleukste vond, op haar derde verjaardag. Het taart eten.

Zie je wel, die kado’s zijn eigenlijk helemaal niet nodig. Het gaat om de beleving. Om gewoon 3 worden en je hele familie om je heen hebben. En uiteraard, om de snoeperij.

Sinterklaas

De wintermaanden. Bizar druk zijn ze altijd. Zo druk, dat ik niet aan schrijven toekom. De halve familie is jarig, dit jaar zijn er 2 baby’s geboren, ieder weekend is er iets. Maar over de Sinterklaasintocht moet ik toch even schrijven.

Het was afgelopen zaterdag. De Sint zou in ons dorp, per boot, over de Vecht aankomen bij het gemeentehuis. We waren ’s ochtends in Eindhoven op kraamvisite geweest, en kwamen in de miezerregen aan. In de auto zeiden we nog: joh, we kijken het wel op tv, I. is nog maar 2- ze kan nog vaak genoeg naar de intocht. We hadden eigenlijk zelf geen zin. I. moest eigenlijk naar bed. Maar ja, ze had in de auto wel al drie kwartier geslapen. Maar we hadden ook nog niet geluncht. Voldoende redenen om even niet te hoeven. Toch kriebelde het.

En toen we het dorp inreden kwamen de ouders en kindjes uit alle hoeken en gaten. Lopend, op de fiets, met de auto. Allemaal richting de intocht. Ik kon het niet, thuis blijven. Kom riep ik in de auto- we gaan het regelen, we gaan! Dan maar een regenjas aan, dan maar een boterham uit het vuistje, hup, I. een schone luier, gat op de fiets (deze uitdrukking jat ik af en toe van m’n moeder), we zien wel hoe het gaat.

En het was geweldig. Er was belachelijk harde muziek- blijkbaar kan zo’n evenement tegenwoordig niet meer zonder huge boxen, waar in een hip tempo door een blikken kinderkoor Sinterklaasjebonnebonne werd gezongen, met een flinke beat eronder.  Een gastheer in de vorm van opzweper vervulde zijn rol met verve, en I. keek haar ogen uit. Zoveel kindjes had ze nog nooit bij elkaar gezien in het park, en ze stond te swingen met de boterham in haar knuistje.

En toen kwam de boot aan, met pieten en Sint. De Sint was behoorlijk lelijk, maar dat deerde haar niet, de pieten vond ze véél interessanter. We waren benieuwd hoe ze op hen zou reageren, aangezien je vaak genoeg krijsende roodaangelopen kinderen bij een piet moet weghalen, maar I. vond het fantastisch. Er kwam een piet naast haar zitten, ze kreeg pepernoten in haar handje én in haar capuchon. Dat was wel heel speciaal. En toen de feestvreugde voorbij was, maar de muziek nog door het park schalde, nam ze uitgebreid de tijd om haar dansje af te maken. Toen een blond jochie met een pietenpak voor haar danste keek ze vol bewondering naar hem op- en deed vol overtuiging mee met de zwarte pieten Gangnam Style. Dé Sinterklaashit van 2012. So far de culturele beleving, zullen we maar zeggen.

 

En bij thuiskomst was I. alweer toe een slaapje, na 1,5 uur feestvieren. T. maakte chocolademelk, I. kreeg een groot Sinterklaasprentenboek- zomaar uit de zak van Sinterklaas- en we waren alledrie zo blij als een kind.

En zo hoort het, als de Sint in het land is.  Je weer even kind voelen. Wat een fijne dag.